Setembro

- Veño de comezar un novo paso na faraónica e obsesiva tarefa comezada con Nados Mortos. Neste caso, trátase de reproducir a toda cor e con mimoso detalle, nun formato de 12,5 x 18 cm., todas e cada unha das facianas que aparecen no vello caderno-acordeón. Son preto de 1400, así que o tomarei con calmiña. As que amoso aquí abaixo formaron parte da miña aportación a Magic Weirdos Never Die na Scawfell Gallery de Londres.

- O vindeiro 19 de setembro, a miña benquerida e madrileña Watdafac Gallery inaugura ¡Oh, Chaval!, unha exposición que complementa ó libro do mesmo título na homenaxe que a galería quere render ós Simpson. Cando abro o mail e atopo propostas coma esta, volvo a pensar que realmente me correspondía ter nacido en 1982, tal e como foi. Compartirei libro e espazo físico con varios candidatos a estar na lista definitiva de Del Bosque para o Mundial de Brasil: Carletti, Manuel Donada, Nano 4814, Clara Iris, Rocío Cañero, Hugo Sierra, Grosman, Gorka Villaescusa, Ruru, Mar Martitegui e Jose Punzón.

Aquí pódese ler unha entrevista sobre o asunto a Manuel Donada, ideólogo e capo.

Portada tuneable a cargo de Manuel Donada.

Unha das tres páxinas coas que contribúo ó invento.

- A xente de Rincón Pío Sound documentou parte da nosa actuación no Perpendicular Fest (Tema para correr e PO-308). O resultado é, polo momento, a máis nítida proba audiovisual da nosa existencia:

- En camiño: colaboracións con Ultrarradio, Autsáider Comics, Gatomatones, Klebstoff Magazine... Farei unha tirada de camisetas a ver se consigo pagar o alquiler do mes que vén; sairán pronto unhas camisetas de Djalminha; preparo unha expo para outubro en Madrid, un face to face co máster Manuel Donada... Informarei pronto.

P.D. Pasei o verán encerrado na casa, debuxando, sen apenas bañarme no mar; sen consolo, polo tanto. Cambiei, aburrido, a compaña da música pola dos documentais e reportaxes. Traguei toneladas e traballei ben a gusto. Podería recomendar unha chea de cousas, pero voume quedar co descubrimento da figura do Trinche Carlovich, un futbolista arxentino que ben merecería un apéndice en Bartleby y Compañía: renunciou a xogar en primeira (só desputou dous partidos); estivo a piques de fichar polo Cosmos de Pelé, Beckenbauer e Chinaglia pero por algún motivo non o fixo; non existen vídeos que dean testemuño do seu talento, pero sorprende a seguridade coa que os que o viron xogar o sinalan como o mellor da historia. Doume tempo a pensar na inxustiza que constitúe o feito de considerar o deporte como deporte e non como arte. A medida, o resultado, a estatística non poden nin poderán aprehender xamáis a esencia do xogo e, sen embargo, son os argumentos que sosteñen a estructura piramidal e impenetrable do fútbol (do deporte, atrevéndome a xeralizar), condenando á invisibilidade a todo movemento producido fóra da oficialidade, non tendo esta outro obxectivo que o de determinar os referentes para o seu control e xestión. Pero a realidade está nas fisuras e a literatura prevalece.